Tygodnik „Myśl Polska” to jedno z najstarszych czasopism w Polsce, którego współczesna linia ideowa wyraźnie kontynuuje tradycję narodowej demokracji.
Jego środowisko, skupione wokół publicystów takich jak dr Mateusz Piskorski, Adam Śmiech, Jan Engelgard czy Konrad Rękas, prezentuje charakterystyczną mieszankę endeckiego nacjonalizmu, geopolitycznego realizmu, konserwatyzmu społecznego, antyglobalizmu oraz antyliberalizmu – przy jednoczesnej rewizji stosunku do PRL. Ideologia „Myśli Polskiej” sytuuje się poza głównym nurtem polityki III RP, krytykując zarówno środowiska liberalne, jak i prawicowe z pozycji, które często określa się, jako narodowo-realistyczne, lub tradycjonalistyczne.
1. Dziedzictwo narodowej demokracji
Trzon ideologiczny „Myśli Polskiej” opiera się na spuściźnie Romana Dmowskiego i przedwojennej Narodowej Demokracji. Naród jest tu podstawową wspólnotą polityczną, historyczną i kulturową, nadrzędną wobec klas, ideologii i struktur międzynarodowych. W przeciwieństwie do narracji romantyczno-powstańczej, środowisko to odwołuje się do realizmu politycznego i krytycznego stosunku do tradycji insurekcyjnej.
2. Suwerenność państwa narodowego
Podstawowym celem politycznym jest pełna suwerenność Polski – rozumiana, jako wyzwolenie się spod dominacji Stanów Zjednoczonych, Unii Europejskiej, NATO i Izraela. Krytykowane są wszelkie projekty federacyjne, integracyjne, czy neokolonialne. Alternatywą ma być polityka niezależności, oparta na modelu neutralności geopolitycznej i realistycznego balansowania, między mocarstwami.
3. Realizm geopolityczny i prorosyjskość
Środowisko „Myśli Polskiej” zdecydowanie przeciwstawia się antyrosyjskiej polityce Warszawy i podsycaniu rusofobii. Stawia na normalizację stosunków z Moskwą, uznając Rosję za potencjalnego partnera, a nie egzystencjalnego wroga. Krytykowane są: militarna obecność USA w Polsce, polityka konfrontacji z Rosją, oraz instrumentalne wspieranie Ukrainy. Tygodnik często przedstawia NATO, jako siłę destabilizacji i podsycania wojen.
4. Antyukraińskość i krytyka banderyzmu
Jednym z wyraźnych elementów tożsamości środowiska jest radykalna krytyka ukraińskiego nacjonalizmu – szczególnie spuścizny OUN i UPA. Wspieranie Ukrainy przez polskie władze oceniane jest jako zdrada narodowa, sprzeczna z interesem państwowym. „Braterstwo polsko-ukraińskie” uznaje się za sztuczną konstrukcję, służącą polityce Waszyngtonu i Kijowa.
5. Antyglobalizm i konserwatyzm społeczny
Publicyści „Myśli Polskiej” stanowczo występują przeciwko ideologii liberalnej, lewicowej rewolucji obyczajowej i multikulturalizmowi. Krytykują gender, LGBT, poprawność polityczną i ideologię Zachodu, którą utożsamiają z „neomarksizmem” i dekadencją a EU określając mianem euro-kołchozu. Opowiadają się za tradycyjnym modelem społeczeństwa: rodziną, religią, autorytetem, hierarchią i zastanym porządkiem klasowym.
6. Lojalny konserwatyzm katolicki
Chociaż środowisko „Myśli Polskiej” bywa krytyczne wobec liberalnych tendencji w Kościele Katolickim (szczególnie po III Soborze Watykańskim), pozostaje lojalne wobec jego instytucji. Katolicyzm traktowany jest nie tylko jako religia, ale też jako fundament tożsamości narodowej i element spójności kulturowej.
7. Radykalna krytyka III RP
„Myśl Polska” odrzuca model polityczny III RP jako produkt zdradzieckiego kompromisu Okrągłego Stołu. Państwo polskie po 1989 r. przedstawiane jest jako neo–kolonia Zachodu, podporządkowana interesom obcym, a zarządzana przez elity oderwane od narodu. Krytyce podlegają zarówno środowiska liberalne, jak i PiS, oskarżane o instrumentalizację patriotyzmu.
8. Antykapitalizm narodowy
W przeciwieństwie do wielu środowisk prawicowych, „Myśl Polska” prezentuje krytykę kapitalizmu z pozycji narodowych. Występuje przeciwko globalnym korporacjom, prywatyzacji i wyprzedaży majątku narodowego. Postuluje patriotyzm gospodarczy, obronę rodzimego przemysłu, handlu i rolnictwa, oraz podporządkowanie gospodarki ,,interesowi narodowemu”.
9. Antysanacyjny anty-PiS
Partia rządząca PO, jak również PiS, jest przez to środowisko oceniana, jako „konserwatywna imitacja”, pozbawiona rzeczywistej wizji narodowej. Jej polityka zagraniczna i gospodarcza uznawana jest za podporządkowaną interesom amerykańskim i izraelskim. PiS to dla „Myśli Polskiej” neo-sanacja, kontynuator idei sprzecznych z duchem narodowej demokracji.
10. Sympatia dla silnych rządów
Choć środowisko odwołuje się do tradycji parlamentarnej endecji, jego współczesna narracja często wykazuje sympatię dla modeli przywódczych, takich jak rządy Putina w Rosji czy Orbána na Węgrzech. System partyjny III RP oceniany jest jako fikcyjna demokracja. Pojawiają się nawet głosy nostalgii za niektórymi aspektami PRL – zwłaszcza za modelem silnego, centralnie sterowanego państwa.
11. Rewizjonistyczny antykomunizm
Choć „Myśl Polska” odrzuca marksizm i komunizm jako ideologię sprzeczną z interesem narodowym, nie praktykuje prymitywnego antykomunizmu. PRL – zwłaszcza okres Gierka – bywa oceniana jako etap względnej suwerenności i rozwoju państwa narodowego, w przeciwieństwie do neoliberalnej III RP. Dekonstrukcja mitu „dekomunizacji” jest jednym z istotnych elementów narracji.
12. Antyamerykanizm i antysyjonizm
W publicystyce „Myśli Polskiej” wyraźne są też elementy antysyjonizmu – krytyka wpływów izraelskich w Polsce, potępienie żądań majątkowych formułowanych w ramach tzw. ustawy 447, oraz ogólny sprzeciw wobec dominacji interesów żydowskich w polityce historycznej i międzynarodowej. USA postrzegane są jako główny imperialny hegemon, który narzuca Polsce swoją wolę.
Podsumowanie
Ideologia środowiska „Myśli Polskiej” to unikatowy w polskim krajobrazie politycznym narodowy realizm, który sprzeciwia się zarówno globalizmowi, liberalizmowi, jak i powierzchownemu, proamerykańskiemu „patriotyzmowi” głównych sił politycznych. To wizja państwa silnego, niezależnego, narodowego, konserwatywnego i realistycznego – odwołującego się do tradycji endecji, ale z rewizją niektórych elementów PRL, przy jednoczesnym dystansie wobec współczesnych modeli liberalnych demokracji Zachodu.
Skomentuj Włodzimierz Kowalik Anuluj pisanie odpowiedzi